Tweede Paasdag bracht ik door in het atelier van Lucebert. Althans, zijn gereconstrueerde atelier op de tentoonstelling met zijn werk en inspiratiebronnen in Culturele buitenplaats Kranenburg in Bergen. Tot voor kort had ik nog nooit van dat museum gehoord, maar het is een heerlijke plek, zowel het gebouw zelf als de beeldentuin eromheen.
Maar het atelier van Lucebert dus. Een plek die heel vertrouwd voelde. Omdat het een soort smeltkroes was van mijn ouderlijk huis en de huiskamers van kennissen uit die tijd. 
De boeken, de tijdschriften, het schaakspel, en de elpee’s, waren allemaal bekende attributen. En bovenal omdat mijn eigen bank er stond. Die van mij staat momenteel opgeslagen, en is het enige meubel wat ik regelmatig mis, omdat nog geen enkel oppashuis zo’n fijne bank had als deze bank. En hier stond hij, en kon je er nog gewoon op gaan zitten ook!
Je kon er ook door de boekenkast struinen, schaken, tijdschriften lezen, vanaf de bank plaatjes draaien. Ik hielp een jongen daarmee, hij had geen 
flauw idee hoe je een elpee vast moest houden. Ook elders op de tentoonstelling, in de jazzkamer, kon je zelf muziek opzetten; jazz uiteraard. De pick-upkast had een geïntegreerde plantenbak met cactussen, very seventies. Op de muur langs de trap mocht je zelfbedachte woorden schrijven. Zoals Lucebert dat zelf deed, bijzondere woorden waren een handelsmerk van hem. Hij was immers schilder, tekenaar, fotograaf, en schrijver. Ofwel gewoon een ongelooflijk multitalent. Zijn veelzijdigheid was op de tentoonstelling duidelijk te zien, een enorme variatie aan werken uit alle periodes van zijn leven.
En dat alles op een daadwerkelijk inspirerende manier uitgestald. Ik kreeg er in elk geval heel veel zin in fotograferen van. En dat ging me daar ook heel makkelijk af. Soms is het lastig om in een museum een origineel beeld te schieten, als je meer wil doen dan puur de museumstukken reproduceren. Hier ging dat helemaal vanzelf, ik had er nog uren kunnen doorbrengen. Daarom hieronder nog wat foto’s van de tentoonstelling.
